NC Chapter.17 ห่างกาย #รักนี้บน
JAEBUM PART
“ฮึ่ม” ผมครางในลำคอแล้วพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ
เมื่อมือเล็กสอดเข้าไปในชั้นในของผมแล้วสัมผัสกับแจบอมน้อยที่กำลังตื่นตัว สูดดมกลิ่นกายนุ่มละมุนเข้าปอด
ไล้ฝ่ามือจากหน้าขาขาวเนียนนุ่มลงไปที่ข้อเท้าเล็กทั้งสองข้าง
“อือ...” เสียงจูบดูดดึงดังก้องไปทั้งโซนครัว แผ่นหลังบอบบางนอนแนบกับหินอ่อนในตอนที่ถูกร่างของผมโน้มตะโบมจูบอย่างหิวโหย
จับข้อเท้าเล็กทั้งสองข้างขึ้นมาตั้งบนเคาน์เตอร์ จินยองคงจะรู้สึกอาย ขาเรียวเลยพยายามหนีบเข้าหากัน
แต่เพราะร่างของผมที่คั่นกลางเอาไว้
ผมผละออกจากจูบ
แต่ริมฝีปากยังคลอเคลียกับอีกฝ่ายไม่ห่าง มือก็ถลกเสื้อตัวบางขึ้นเหนือแผ่นอกแล้วใช้ปลายนิ้วบดขยี้ยอดอกจนจินยองครางอื้ออึงออกมา
ผมไล้สายตามองส่วนล่างที่ขาวนวลไปทุกสัดส่วนแล้วก็ได้แต่เลียริมฝีปากที่แห้งผากของตัวเอง
หมับ
“ฮะ...อึก พี่แจบอม” เสียงของจินยองร้องเรียกชื่อผมเมื่อยกเรียวขาขาวข้างหนึ่งขึ้นพาดบ่า
แลบเรียวลิ้นไล่เลียตั้งแต่หัวเข่าสีอ่อนกระทั่งถึงซอกขาด้านใน ดูดดุนเม้มริมฝีปากจนซอกขาเนียนขึ้นรอย
ส่วนมืออีกข้างก็ล้วงเข้าไปในกางเกงชั้นในสีขาวตัวบาง
สัมผัสกับส่วนที่ทำให้จินยองตัวสั่น
นิ้วของผมผลุบหายเข้าไปในส่วนเร้นลับที่บีบรัดแน่นทันที
“ฮึ่ม จินยองครับ...”
แล้วก็ต้องหลุดเสียงออกมาเมื่อคนตัวเล็กใช่ว่าจะนอนนิ่ง
มือเล็กกำลังเกี่ยวขอบชั้นในของผมลงจนเจ้าลูกชายผงาดออกมาหายใจ
แล้วดูความร้ายของจินยองสิวะ
ให้ตายเถอะ
ผมถึงขบกรามแน่นเมื่อมือเล็กที่แม้จะสั่นเทา
แต่ก็รูดรั้งความใหญ่โตที่ทำให้คนมองกลัว ผมสวนกายเข้าหามือเล็กเบาๆ
“อือ...พี่แจบอม” ผมข่มอารมณ์เอาไว้ในตอนที่มองหน้าของจินยองในตอนนี้
ดวงตากลมรื้นไปด้วยน้ำตา
ริมฝีปากอิ่มเผยออ้าออกเมื่อเสียงครางแผ่วลอดออกมาอย่างห้ามไม่ได้
นิ้วมือของผมถูกตอดรัดแน่น ไหนจะลูกชายของผมที่ถูกชักรูดอย่างอยากเอาใจ
หมับ
“พี่จะไม่ไหวแล้วนะ”
ผมจับข้อมือเล็กที่กำลังชักรูดให้ผมอยู่แล้วดึงออก
แล้วขยับนิ้วมือเข้าไปในปากทางภายใต้ชั้นในที่ปกปิดเอาไว้
ผมดึงกางเกงชั้นในสีขาวตัวบางออกมาเพียงเล็กน้อยพอให้เห็นช่องทางที่กำลังขมิบดูดนิ้วผมถี่
และส่วนอ่อนไหวที่แข็งขืนอย่างน่ารัก
“พี่แจบอม...อื้อ มัน...อะ...ฮ--” จินยองหอบหายใจหนักจนแผ่นหลังไม่ติดปูนหินอ่อน
ผมเลยขยับนิ้วเร็วขึ้นกระแทกนิ้วย้ำๆ ตรงจุดที่ทำให้จินยองเกร็งไปทั้งตัว
จะไม่ไหวแล้วโว้ย!
ฟึ่บ
แล้วจู่ๆ
จินยองก็จับมือให้ผมหยุด ผมขมวดคิ้ว “ทำไมล่ะจินยอง”
ใจผมตอนนี้หล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม
ไม่อยากจะคิดเลยถ้าจินยองจะปฏิเสธแล้วให้เราหยุดทำกลางคันแบบนี้
“ไม่เอาแล้ว...ฮึก” จินยองหอบเหนื่อยในตอนที่พูด ทั้งๆ
ที่ส่วนอ่อนไหวปริ่มน้ำกำลังจะเสร็จอยู่แล้วแท้ๆ
“จ-- จินยอง”
“ไม่เอานิ้วแล้ว ฮ--
จินยองจะเอา...ของพี่แจบอม”
แล้วคำพูดนั้นก็ทำให้ผม...
“ไม่ไหวแล้วโว้ย!!!”
หมับ
“อ้า!!” จินยองร้องเสียงหลงเมื่อผมกระชับบั้นเอวอีกฝ่ายแล้วจับเจ้าลูกชายที่เจ็บปวดแทบแย่เข้าไปในช่องทางจนสุด
“ฮึ่ม...จินยอง...ผ่อนคลายหน่อยสิครับ” ผมยังมีสติพอที่จะไม่ขยับในตอนนั้น เพราะไม่ได้ใช้เจลหล่อลื่น
ผมจึงกลัวว่าคนตัวเล็กจะเจ็บ
จินยองไม่รู้หรอวกว่าตอนนี้ตัวเองเซ็กซี่ขนาดไหน
แสงไฟสีส้มอ่อนๆ ในครัวช่วยขับให้ผิวขาวนวลเนียนไปทุกตารางนิ้ว
สีหน้าที่ทั้งเจ็บปวดแต่ก็
เสียวในเวลาเดียวกันมันชั่งยั่วยวนจนอดกลั้นความอยากกระแทกกายเข้าไปไม่ได้
“พี่-- พี่แจบอม ฮึก...” จินยองเหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่าง
แต่คงเพราะความเสียวในตอนที่ผมโยกเอวเบาๆ ความชื้นแฉะที่เสียดสีภายในเกิดเสียงที่ยิ่งทำให้เกิดอารมณ์
“อะไรครับ หืม...”
ผมกดจูบบนซอกขาด้านในที่เอาพาดบ่าอยู่ตอนนี้
“คนบ้า!” แล้วก็ได้คำตอบมาเป็นคำด่า
“อ๋อ อยากได้แรงๆ
ใช่มั้ยครับ ได้...”
ปับ...ปับ
แล้วทั้งห้องก็ถูกกลบไปด้วยเสียงเนื้อกระทบเนื้อและเสียงครวญครางขอผมและจินยองที่ปะปนกันไป
มือเล็กเกาะที่เสื้อของผมจะแทบฉีก
“ฮ้า...พี่แจบอม...อึก คนบ้า” แผ่นหลังบางไม่ติดกับเคาน์เตอร์อีกต่อไป
แขนเรียวกอดไหล่ผมไว้แน่นเมื่อผมสวนกายอย่างเอาแต่ใจ
เมื่อใบหน้าอยู่ในระดับเดียวกัน
เสียงจินยองที่ครวญครางอยู่ข้างหู พร้อมกับคำพูดแผ่วเบาที่เรียกสติของผม
“พี่แจบอม...ไม่ได้-- ไม่ได้ป้องกัน ฮะ...ฮึก”
ผมกดจูบที่แก้มใสอย่างปลอบใจ
สะโพกยังไม่หยุดสวนกายเข้าไปในช่องทางที่บีบรัดจนอดไม่ได้ที่จะฟาดมือกับก้นลูกพีช
ถึงจะดูรุนแรงในบางครั้ง
แต่เราก็ต่างสัมผัสถึงความหมายที่สื่อถึงกันได้
และไม่นานเลยที่เราจะ...แตกเยิ้มไปพร้อมๆ
กัน
ผมกดจูบที่ขมับชื้นเหงื่อ
จินยองหอบหายใจด้วยความเหนื่อย
ดวงตากลมที่คลอไปด้วยน้ำตาช้อนมองผม
ปึก
แล้วผมก็ถูกกำปั้นเล็กทุบที่อกแรงๆ
หนึ่งที
“เจ็บนะครับ” ผมพูดด้วยเสียงสอง แต่คราวนี้จินยองไม่ได้หัวเราะขบขันออกมา
“อะ อื้อ! พี่แจบอมจะขยับ...ทำไม หยุด! หยุดเดี๋ยว--
ฮะ...” ผมไม่ได้ฟังเสียงประท้วงที่ข้างหู
ได้แต่เลียริมฝีปากของตัวเองเมื่อโยกควงเจ้าลูกชายที่ตื่นง๊ายง่ายในตัวของจินยอง
“อีกรอบนะครับ นะ
นะครับ” ถึงปากจะอ้อนไปแบบนั้น แต่การกระทำมันไปก่อนแล้ว
“เมื่อกี้...อึก เมื่อกี้พี่แจบอมปล่อยข้างใน...จินยองไม่ให้แล้วนะ
ฮ้า...” ถึงจะบ่นแบบนั้นแต่เสียงครางหวิวเหมือนลูกแมวก็ดังออกมาไม่ขาดสาย
“งั้นพี่ไปเอาออกให้ในห้องน้ำแล้วก็เนอะ”
หมับ
ไม่รอคำตอบ
เพราะผมได้อุ้มลูกแมวที่รีบเกี่ยวขากับเอวสอบแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำเป็นที่เรียบร้อย...
“พี่แจบอม! ไหนบอกว่าจะ-- ฮะ อื้อ!”
“ให้เสร็จรอบนี้ก่อนนะครับ
แล้วพี่จะทำความสะอาดให้หมดทั้งตัวเลย”
“พี่แจบอม!!
หยุดนะ!!”
.........................................
ตอนนี้ยังไม่จบ กลับไปอ่านต่อได้ที่ > https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1456177&chapter=22
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น